Kapitanie, ale to był rok! Gratulacje przeżycia kolejnych 12 miesięcy! Nikt nie mówił, że będzie łatwo, ale skoro tutaj jesteście razem ze mną od 11 lat (tutaj 2023, 2022, 2021, 2020, 2019, 2018, 2017, 2016, 2015, 2014, 2013) to przybijmy sobie piątkę za konsekwencję i jedziemy z 2024!
Sorry, muszę lecieć!
Do tej pory stroniłem od zorganizowanych wydarzeń sportowych poza wyjątkami jak Biegnij Warszawo z czasów studenckich. Ale 2024 był zupełnie inny. Pod koniec 2023 roku zacząłem sobie spisywać wszystkie wydarzenia sportowe, które wydawały mi się szalono-zabójcze, a więc warte sprawdzenia na własnej skórze.
Były na nich cztery imprezy-apokalipsy: Backyard Ultra, Runmageddon Hardcore, Triathlon w Serocku i Maraton Warszawski.
Każdą z nich zaliczyłem i każdą uważam za ogromny osobisty sukces.
O Backyard Ultra w Bielawie pisałem już tutaj po zrobieniu 67km. Ale tak mi się spodobało, że pojechałem jeszcze do Radomska i przebiegłem dodatkowe 100km (co miało być moim celem do osiągnięcia na 2025!) Przy okazji mały backyardowy poradnik tutaj). W efekcie zostałem 51szym najlepszych backyardowcem w Polsce oraz dołączyłem do fantastycznej ekipy niesamowitych biegaczy długodystansowych.
Miesiąc później, w czerwcu, zadebiutowałem w triathlonie. To w ogóle ciekawa historia, bo rok wcześniej pół mojej rodzinnej miejscowości zostało zablokowane właśnie przez amatorów tego sportu. A teraz ja, po 3 miesiącach uczenia się na nowo pływania, półkolażówką ze studiów i trisuitem kupionym dzień wcześniej, stanął na starcie i dotrwałem do mety.
Jeszcze miesiąc później był Runmageddon Hardcore w Myślenicach, podczas którego zrozumiałem, że to właśnie biegi leśne i górskie to jest to, co lubię najbardziej. Tutaj w nieoczywisty sposób przydało się moje przygotowanie w trójboju siłowym – szczególnie gdy trzeba było targać pod górę stoku narciarskiego wielką belę drewna.
Ostatnim z wielkiej czwórki był Maraton Warszawski, szczególny, bo markujący setną rocznicę pierwszej takiej imprezy w stolicy. Z tych wszystkich wydarzeń wydaje mi się, że to było najtrudniejsze – tutaj musiałem trzymać mocne stabilne tempo przez cały dystans, co było niezwykle drenujące. Finalnie skończyłem z czasem 4:08:55, tak niewiele brakowało do przebicia 4 godzin!
Bieganie stało się dla mnie też czymś więcej niż tylko samotnym wyzwaniem postawionym samemu sobie. To teraz coś większego: wspólna praca nad formą (dzięki Mati i Wojtek za motywację kijem i marchewką!), świetna społeczność (hej wszyscy backyardowcy i organizatorzy!), ale także poczucie wspólnoty walki o coś większego niż tylko wynik (czapki z głów dla wszystkich, którzy wystartowali kiedykolwiek w jakiejś biegowej imprezie!).
Kończę ten rok z około 1250km w nogach biegów płaskich, trailowych i przeszkodowych na 14 imprezach
Rok kończę z 1250 przebiegniętymi kilometrami (1039km normalnych biegów i resztę w formie biegów z przeszkodami i trailami na 14 imprezach) i Vo2Max na poziomie 52.1 co powoduje, że jestem w 90 percentylu w mojej kategorii wiekowej. I jestem z tego niesamowicie dumny. I nawet strata trzech paznokci, niezliczone odciski, obtarcia, zakwasy i naciągnięcia mi tego nie zabiorą!
Szczególnie ważne jest dla mnie to, że moje dzieci widzą to, dopingują i (mam nadzieję) w jakiejś części zostaje w nich to, co widzą. Powiem Wam, że nigdy nie byłem z siebie tak dumny, jak w momencie, w którym mój syn chwalił się przed znajomymi, że jego tata przebiegł 100km na raz :) To jednak nie byłoby możliwe, gdyby nie wsparcie mojej żony, która daje mi przestrzeń, aby robił to, co rozpala moją iskrę.
Inwestycje
Standardowo moją metodą sprawdzania jak mi idzie na giełdzie jest podejście „A co by się stało gdybyś mi dał 10 tysięcy dolarów X lat temu?” W tym roku minęło już 6 i pół lat od mojej pierwszej inwestycji i mogę powiedzieć, że jestem z siebie bardzo zadowolony.
Siedzę właśnie w kawiarni, po raz pierwszy kliknąłem „kup”. Te hipotetyczne 10 tys dolarów wtedy teraz urosłoby do ponad 22 tysięcy, co daje CAGR (skumulowany roczny przyrost) ponad 14%. Natomiast patrząc tylko rok do roku to wzrosty w 2024 były drugie najlepsze w mojej historii: to aż 36,6%! To mój drugi najlepszy rok po 2019.
A co robiłem w tym roku? Praktycznie nic. Płynąłem z prądem S&P500 maksymalnie konsolidując się na ten ETF. Realizuje przy tym powoli zyski z CDProjektu, który wreszcie zaczął odbijać od dna ale… robię to z coraz większym oporem patrząc jak ładnie wyglądają ich plany na najbliższe lata.
Jednocześnie kumuluję kapitał, bo znów szykuje nam się spora rodzinna rewolucja w przyszłym roku, ale o tym napiszę w podsumowaniu za rok :)
Podróżowanie
Ten rok rozpoczął się samotnym powrotem z Teneryfy do Polski w styczniu. Po przepłynięciu promem na kontynent poszwędaliśmy się jeszcze po południowej Hiszpanii wdłuż autostrady śródziemnomorskiej zwiędzając Giblartar, Sewillę, Rondę i Marbellę. W Alicante odstawiłem resztę rodziny na samolot i zacząłem samotną podróż w stronę zimowej Polski. Po drodze miałem kilka przygód jak zamknięte górskie trasy w Pirenejach czy protesty rolników we Francji. Ale wreszcie dotarłem pokonując całą Europę w 4 dni!
2024 to był pierwszy rok, w którym obydwoje z moich dzieci faktycznie jeździło na nartach. Staś już ciśnie na krechę jak szalony a Hanka uczy się jeździć na frytki i pizzę. To jest świetne uczucie widząc kontynuację naszej zarembowej tradycji wspólnych nart. Nie udałoby się to, gdyby nie moi wspaniali rodzice, którzy o tę tradycję dbają.
Kontynuowaliśmy nasze kampervanowe zwiedzanie Polski i okolic nocując po lasach i małych miasteczkach. W ten sposób trafiliśmy do Janowca, Kozienic (najwspanialszy camping jaki widziałem!), Sokołowsko (to tam dzieje się fabuła Empuzjonu), skalne miasto w Czechach i wrocławski jarmark świąteczny. Przy okazji moich imprez biegowych odwiedziłem też Bielawę, Kielce, Radomsko i Myślenice) choć tam niebiegowych atrakcji praktycznie nie doświadczyłem.
Udało nam się też wyjechać z Pauliną na wakacje dla dorosłych, bez dzieci. Spędziliśmy tydzień na Krecie, smażąc sobie tyłki na greckich plażach i pokonując lokalne górki na nogach i rowerach elektrycznych. To był dla mnie dobry czas. Chciałbym mieć takiego więcej.
Zdrowsze życie
Bieganie zbudowało we mnie potrzebę lepszedo dbania także o inne aspekty zdrowia – przede wszystkim w zakresie odżywiania.
Po powrocie z Teneryfy wróciliśmy razem z synem na zajęcie do klubu Niedźwiadek. Stasiek w jednej sali ma zapasy, a ja ogólnorozwojówkę w drugiej. Młody wychodzi pozytywnie zmęczony, a ja mam dobre uzupełnienie do treningów biegowych.
Przy okazji ludzie z Niedźwiadka wzięli się za moją dietę. Wystarczyły 3 miesiące, abym zbudował sobie lepsze nawyki i znalezł sensowniejsze zamienniki moich standardowych posiłków. W sumie rozwiązanie mojego problemu żywieniowego było dwupunktowe: (1) Jadłem za mało; (2) Miałem złe proporcje składników. Nauczyłem się, że przez to mój organizm się głodził i inwestował w przetrwanie zamiast rozwój (uogólniając bardzo mocno). Tutaj działa kilka genialnych, ale też irytujących mechanizmów adaptacyjnych, które związane są z tym, że w sumie twój brzuch nie wie jak dużo składników odżywczych jest na świecie, wiec optymalizuje na szybsze ich wykorzystanie.
Pod ścisłą obserwacją Krysi i Michała (musiałem im wysyłać zdjęcie każdego posiłku) nauczyłem się rezygnować z gęstych sosów, panierek, serów, frytek, ziemniaków, makaronów i chleba i tym podobnych zapychaczy, ale za to dodawałem sobie więcej białka, błonnika i wody. No i teraz praktycznie nie rozstaję się z podręcznym pudełkiem hummusu i marchewki.
Oprócz tego, uzbrojony w wiedzą z książki Outlive (więcej o niej później) zacząłem bardziej naukowo testować moje ciało, aby lepiej zrozumieć jego możliwości. Zamontowałem sobie CGM (Continous Glucose Monitoring), aby móc obserwować wpływ jedzenia na moje samopoczucie. To tylko mnie utwierdziło w przekonaniu, co powinienem żywieniowo odstawić oraz dlaczego nawet minimalny ruch po jedzeniu jest wymagany.
To wszystko spowodowało, że znów poprawiłem moją formę. Dość powiedzieć, że na gwiazdkę prosiłem o koszulki w rozmiarze M (a nie L jak rok wcześniej czy XL jak w latach poprzednich). Ale to jeszcze nie sufit.
Psychoedukacja
W tym roku miałem dużo sygnałów o tym, że „coś” przebija się przez moją skorupę. Po raz pierwszy odkąd pamiętam płakałem na filmie, nie mogłem słuchać niektórych piosenek jadąc samochodem, budziłem się rano ze stresem, którego przyczyny nie mogłem nazwać i umiejscowić…
Zawsze myślałem, że jestem odporny na te całe ckliwe miękkie emocje i ich przeżywanie. Nie rozumiałem ich, były dla mnie za „głośne” i stresujące.
Ale coś zaczęło pękać, gdy zacząłem zauważać, że nasze metody rodzicielskie działają także na mnie. Nic tak dobrze nie uspokajało rozpętanego dziecięcego huraganu jak zauważenie i nazwanie sytuacji. Stwierdzenie, że „widzę, że jesteś wkurzony, masz do tego prawo, nie ma w tym nic złego „. To nie koniec świata, a normalna część życia – mówiłem to tak często dzieciom, że wziąłem to także do siebie.
Jestem wdzięczny Paulinie, że mnie tego nauczyła i niemal zmusiła, abyśmy tak robili w naszej rodzinie – mi tych kompetencji i świadomości po prostu brakowało. Dzięki temu nagle się okazało, że to, co było dla mnie pustym pudełkiem braku odczuwania jest pełne subtelności, tylko nie miałem odpowiedniego szkiełka powiększającego. Scumbag brain!
Niestety, początki tej drogi są frustrujące. Czuję, że gram w grę, których zasad nie rozumiem. Im bardziej nastrajam się na moje emocje tym bardziej są przytłaczające. To tak jak z medytacją, gdy po pierwszych sesjach zamiast oczekiwanej ciszy i spokoju obserwuje się coraz więcej chaotycznych myśli. To moment, w której ludzie rezygnują, bo uważają, że medytacja nie działa. A jest dokładnie odwrotnie: właśnie zaczyna działać! Te myśli ciągle tam były, ale dopiero wtedy zaczyna się je obserwować w pełnym spektrum!
W efekcie czuję, że jestem bardziej empatyczny i zauważam, że to co wcześniej uznawałem za empatie to jest stwierdzanie faktów, a nie rozumienie, ja ktoś się czuje. Dotarło to do mnie dopiero ostatnio, gdy sam po raz pierwszy uczestniczyłem w turnieju szachowym i choć poszło mi dobrze (otrzymałem V kategorię szachową!) to moje serce waliło niekontrolowania a je dygotałem ze stresu. Tymczasem ja sam wypychałem moje syna na znacznie większe turnieje i irytowałem się, że jest mu ciężko… a on miał 7 lat.
Jest kilka rzeczy, które mi pomagają na tej ścieżce – w tym pomagają jak spotkania z ludźmi, którzy są w tej drodze dalej (i/lub mają inną perspektywę), książki (Lessons for Living Phila Stutza, więcej później) czy appki (How We Feel). Niemniej jest to bolesne jak nauka nowego języka będąc dorosłym. Sporo o tym mówimy z Szymonem w naszym podcastowym podsumowaniu 2024 tutaj.
Książki
W tym roku książki również zostały wyparte przez bieganie. A że nie chcę biegać ze słuchawkami, to tym bardziej mój czas na czytanie/słuchanie skurczył się dramatycznie. Do tego zauważyłem, że często książki były dla mnie wymówką: dostarczałem sobie lubianych przez mój mózg treści i rozkmin (dokąd idzie świat? Co z polityką i ekonomią? Jak działają mitochondria?), bo dzięki temu nie musiałem myśleć o sobie lub w ogóle: nie myśleć i po prostu być.
To jednak nie oznacza, że nie trafiłem na perełki! W tym roku chcę wyróżnić 3 zupełnie różne książki.
„How Big Things Get Done” Benta Flyvbjerga – fascynująca książka o tym jak powstają wielkie projekty: od elektrowni jądrowych przez lotniska, stadiony, autostrady czy tunele podziemne. Ale także renowacja kuchni na Manhattanie, bo w kontekście budżetu rodzinnego to wielka sprawa. Historie o tym, jak katastroficznie źle idą te projekty, są po części smutne, a po części podnoszące na duchu (nie jesteśmy jedyni!) Nauczyłem się z niej nowego pojęcia Strategic Misrepresentation, które dołożyło mi nowy istotny puzelek do zrozumienienia zarządzania produktami
„Outlive” Petera Attii to z kolei książka, która dała mi dokładnie to, czego chciałem: wyczerpujący przegląd tego jak działa ludzkie ciało, jak się starzeje, co można zrobić TU I TERAZ, aby wydłużyć sobie zarówno długość i jakość życia. Dlaczego to ważne? Autor pokazuje prostą, ale szokującą matematykę: załóżmy, że masz 40 lat (jak ja za rok). Po 40stce średni tracisz 1.5% masy mieśniowej, tak po prostu. Jeśli więc chcesz móc podnieść i przytulić swojego potencjalnego wnuka w wieku 70 lat to teraz musisz umieć bez problemu podnieść ciężar 2-3 razy większy. Większość moich testów wydolnościowych, zmian żywieniowych i zdrowotnych w tym roku zawdzięczam właśnie tej książce (oraz Niedźwiadkowi)
Honorowe miejsce należy się też „Lessons For Living” Phila Stutza, ostatniej książce, którą przeczytałem w tym roku. Zabrałem się za nią po obejrzeniu świetnego dokumentu na Netfliksie „Stutz”. To zbiór felietonów psychoterapeuty, o oryginalnym podejściu do ludzkiej natury. To pierwsza książka w moim życiu, w której podkreślałem fragmenty i dodawałem moje myśli na bokach. Myśli i zdania Stutza trafiają mnie prostu w mój miękki środek. Ale też dają nadziej wraz z jasnym planem działania.
Co dalej?
Jaki będzie 2025? Nie wiem. Zbierają się ciemne chmury na horyzoncie zarówno zachodnim (wyniki wyborów w Stanach) jak i wschodnim (Chiny, Ukraina vs. Rosja). Z kolei jak czytam to, co wyżej napisałem to mam poczucie, że opisuje jakieś ciągłe pasmo sukcesów z małymi problemikami, aby wyglądało bardziej realistycznie. Ale! Jak zwykle dociera do mnie dopiero teraz, gdy te wszystkie zajebiste rzeczy się wydarzyły. Mam żal do siebie, że nie cieszyłem się z nich tak bardzo jak się działy wtedy, a cieszą mnie teraz, kiedy już przeminęły. Scumbag brain!!!
Po przeczytaniu po raz kolejny moich 11 lat podsumowań zrozumiałem, gdzie jest moja super moc: nigdy nie będę najbardziej kreatywny, najszybszy czy najbardziej dokładny. Ale za to jestem w stanie wytrwać najdłużej, aż do skutku.
Ale o ile mój 2024 rok był czasem zauważania siebie, tak chciałbym, aby 2025 był pracy nad tym, co zauważyłem. Tak, aby było lepiej, skoro może być. Ciekawe, czy potrafię być wystarczająco cierpliwy sam dla siebie. Przekonamy się.