Zgodnie z tradycją czas podsumować ostatni rok – w ten sam sposób jak zrobiłem to z 2014 i 2013. Ostatnie dwanaście miesięcy to, raz jeszcze, czas zmian – tych, na które zbierało się już od dawna i tych, które nadejdą w zbliżającym się roku.
Czytając moje podsumowania z poprzednich lat zauważyłem jak wtedy podejmowane decyzje mają wpływ na obecną sytuację – jaki robię progres w myśleniu i robieniu. Jak do pewnych rzeczy trzeba dojrzewać latami a inne, pierwotnie nierealne, są możliwe dopiero po długich przygotowaniach.
Gdy patrzę na swój pojedynczy dzień czy nawet miesiąc to wydają się zamkniętymi, statycznymi całościami. Jednak z perspektywy kilku lat widać, jak wszystko jest płynne, zmienia się i ewoluuje. W związku z tym drzwi, które wydają się zamknięte w 2013 teraz są otwarte, a idee wtedy oczywiste stają się anachronizmem.
Poglądy
Ten rok to pewna moja osobista zmiana poglądowa – z rynkowego libertarianina-merytokraty na bardziej lewicowe, choć ciężkie do nazwania. Ogólnie można to nazwać intelektualnym i emocjonalnym dorastaniem.
W pewnym momencie dotknęło mnie osobiście uczucie, że to nie jest tak, że każdy dochodzi tam gdzie jest tylko dzięki własnej pracy (choć to mi zawsze mówiło moje młodzieńcze superbohaterstwo), ale jest możliwe także dzięki sumie starań wszystkich dookoła. Pamiętam, że siedząc na ławce w Pier 41 w San Francisco, próbowałem wypisać wszystkich bliskich mi ludzi, którzy w pośredni i bezpośredni sposób pomogli mi w wyjeździe do SF. To była całkiem długa lista, choć ja jak na egoistę przystało widziałem tylko to, co dla mnie wygodne i myślę, że moje decyzje należą tylko do mnie. Uznałem to za ogromną niesprawiedliwość, wynikającą głównie ze światopoglądu, który świadomie wyznawałem przez ostatnie lata.
Z kolei na poziomie makro ferment rozpoczął się od wpisu jeszcze z 2014 roku pt. „Bomba socjalna„. Czysto racjonalnie nie widzę możliwości, aby liberalny kapitalizm pozwoliłby nam jako globalnemu społeczeństwu przetrwać zawrotnie szybki wzrost automatyzacji i sztucznej inteligencji jaki nas niedługo czeka.
To mnie pcha w stronę centrum lub nawet lewicy – w kierunku większej empatii wobec ludzi i zauważania innych niż tylko finansowe aspekty rozwoju ludzi.
Więcej książek
2015 to rok czytania i słuchania książek. Moją nową ulubioną siecią społecznościową stał się Goodreads – to, co czytają znajomi interesuje mnie bardziej to, co piszą na fejsie czy wrzucają na instagramie.
Z planowanych 10 książek na rok udało mi się już przeczytać 14 (tutaj lista). Wyzwanie na 2016 to 20. Czytam bardzo wolno bo lubię sprawdzać wszystkie przypisy i obrócać wszystkie idee w głowie zanim przejdę do następnej strony. Przez co czytanie fascynującej „Sapiens” zajęło mi ponad 3 miesiące.
O ile w zeszłym roku słuchałem dużo audiobooków tak teraz coraz częściej wracam do papierowych wydań. Skorzystałem z rady Szymona, który zauważył, że czytanie na papierze dobrze „odszumia” mózg i ułatwia zasypianie (w przeciwieństwie od elektroniki). Papier ułatwia skupienie bo nie jest interaktywny.
Medytacja
W pewien wyjątkowo stresujący i chaotyczny dzień pracy w 2014 roku wyszedłem szturmem z firmy, aby się przejść i oczyścić głowę. Chodząc tak wokół warszawskich osiedli zacząłem sprawdzać czy są może na smartfony aplikacje, które mogą pomóc mi się uspokoić. W ten sposób trafiłem na Headspace, które zaczęło mnie powoli wprowadzać w świat medytacji i (tfu!) mindfulness.
Tak, mnie też odrzucał ten cały newage’owy posmak, ale jeśli oddzieli się miękkie sekciarskie mumbo-jumbo od faktycznych technik obserwacji własnych myśli to otrzymuje się narzędzie, które dało mi większą kontrolę nad emocjami i zmniejszyło stres. Okazało się w międzyczasie, że to nie tylko moje anegdotyczne doświadczenia, ale efekty potwierdzone naukowo.
U mnie działa – niezależnie czy medytuję codziennie (trochę ciężkie logistycznie) czy raz na miesiąc.
Zegarmistrz
Rok temu na gwiazdkę otrzymałem prezent w postaci lekcji u prawdziwego zegarmistrza. Tak mi się spodobało, że teraz 1-2 razy w miesiącu jeżdżę do mojej rodzinnej miejscowości, aby sobotnie poranki spędzać na rozkładaniu i składaniu najróżniejszych mechanizmów.
Jest coś pięknego w dobrze działającym mechanizmie. Nauka horologii to dla mnie sposób na wyciszenie głowy, ale też uczestnictwo w budowaniu i naprawianiu małych dzieł sztuki. Moje myślenie o zegarmistrzostwie opisywałem już wcześniej.
PizzaPortal
W połowie roku zmieniłem pracę. Z członka zarządu odpowiedzialnego za business development w Senfino zamieniłem się na head of product w PizzaPortal. Ta zmiana pozwoliła mi się w pełni skupić na rozwoju jednego produktu – coś co zawsze chciałem robić.
To jednak niosło za sobą spory narzut emocjonalny – zespół Senfino traktowałem jako moich najbliższych znajomych, a firmę jako coś, co budowałem niemal od początku. Wciąż ze sobą pracujemy (teraz jestem klientem swojej byłem firmy), ale nostalgia zostaje.
Tymczasem PizzaPortal to moja nowa ambicja – jest co robić kierując rozwojem produktów u największego dostawcy jedzenia w Polsce (i części DeliveryHero – największego gracza na światowym rynku). Wyzwań jest mnóstwo, w skali ciężkiej do wyobrażenia sobie w innych polskich startupach.
MDM
W maju tego roku miała premierę moja książka – Mobile dla Menedżerów. To był kawał ciężkiej pracy. Jestem dumny z efektów, ale 9 miesięcy pracy po godzinach i weekendach spowodowały, że przez następne pół roku nie miałem ochoty napisać nic dłuższego niż notkę na bloga.
Idea napisania książki zrodziła się podczas urlopu, frustracji jakością właśnie przeczytanego artykułu branżowego i mojej potrzeby robienia czegokolwiek jak leżałem plackiem przy basenie. Zacząłem więc spisywać tematy na blogowe wpisy, które same ułożyły się całkiem sensowny spis treści.
Mam zazwyczaj słomiany zapał więc byłem poważnie zaskoczony moją motywacją i systematycznością. Możliwe, że po prostu ten temat jest dla mnie osobiście ważny i pisałem ją z własnego doświadczenia. To nie jest tak, że ja chciałem napisać książkę i szukałem sobie tematu. Po prostu musiałem znaleźć temat, który był dla mnie osobiście wart poświęcenia wolnego czasu.
W sumie sprzedało przez pół roku od premiery około 600 sztuk papierowych, 100 sztuk ebooka plus 800 sztuk w ramach pakietu w Bookrage. Dużo, mało? Ciężko mi określić. Nie pisałem jej żeby zarobić (ledwo co dotarłem do prowizji, która pokrywa moją zaliczkę:). Ale osobista satysfakcja jest wielka. Wnioski z pisania MDM opublikowałem tutaj.
San Francisco
Chwilę po tym, jak domknęliśmy kwestię zmiany mojej pracy dzięki uprzejmości Google’a, miałem możliwość pojechania do San Francisco na konferencję Google I/O. Była to moja pierwsza wizyta w Stanach i od razu z takim przytupem.
Podczas ponadtygodniowego wyjazdu razem z Filipem mieliśmy nie tylko okazję pogadać z topowymi ludzi z Google’a i okolic, ale także zwiedzić całe miasto na piechotę (ścigaliśmy się komu Apple Health pokaże więcej kroków – robiliśmy dziennie po 20km przez miasto obgadując wszystkie możliwe branżowe ploty).
Zwiedzając SF miałem poczucie jakbym był na planie filmowym a dialogi ludzi na ulicach są wyreżyserowane. Z drugiej strony spodziewałem się większych niespodzianek – amerykańskie filmy katastroficzne spowodowały że krajobraz miasta nie był dla mnie niczym nowym. Mam osobistą satysfakcję, że przeżyliśmy z Filipem mieszkanie i funkcjonowanie w najgorszej dzielnicy SF czyli Tenderloin.
Wspinaczka
Mało miałem aktywności fizycznych w tym roku. Paulina chcą nas trochę rozruszać zaproponowała wspinaczkę. Już kiedyś miałem okazję jej spróbować (jeszcze mieszkając we Wrocławiu), ale wtedy zupełnie mi się nie podobała – nikt mi nie powiedział, że wspina się z nóg a nie rąk. Przy odpowiednim wsparciu bardziej doświadczonych wspinaczy małymi kroczkami uczyliśmy się tej sztuki.
Wspinanie się daje wielki zastrzyk adrenaliny. Nawet teraz pisząc te słowa czuję jak pocą mi się ręce. Będąc na ścianie miałem poczucie bliskiego kontaktu z biologicznym niebezpieczeństwem. Mózg mi mówi, żeby tego nie robić, jest wysoko, a co jak spadniesz, czy ta lina wytrzyma? Miałem ogromną satysfakcję wchodzenia mimo to, sprzeciwianiu się samemu sobie. 3 godzinna sesja na ścianie mijała jak 15 minut.
Wietnam
Tak się w ogóle ciekawie stało, że choć uważam siebie za całkiem nieźle oblatanego podróżniczo gościa to po raz pierwszy w tym roku byłem poza Europą – po raz pierwszy w Stanach i drugi raz – w Wietnamie.
W ciągu niemal 3 tygodni udało nam się zwiedzić trochę centralnej i południowej części tego fascynującego kraju. Naszą bazą i punktem wypadowym był Sajgon. Miasto, które polubiliśmy dopiero za trzecią wizytą. Dopiero wtedy zauważyliśmy, że to nie tylko niemiłosierny harmider i mentalny pustostan backpackerskiej dzielnicy, ale także wiele ukrytych przed przewodnikami skarbów.
Reszta kraju jest ciężka do opisania, bo to pokaz skrajności: kurorty dla obcokrajowców i jadłodalnie z Pho dla lokalsów. Fantastycznie świeże, dobre i tanie jedzenie i plastykowe krzesełka. Sztandary komunistyczne obok sklepu Louis Vuitton.
Zdecydowanie chcę tam wrócić.
30
W dniu moich urodzin byliśmy z Pauliną w Can Tho na Delcie Mekongu, w drodze na wyspę Phu Quoc. To był dzień jak każdy inny, poza tym, że właścicielka naszego pensjonatu przygotowała dla mnie mini tort (podejrzała w moim paszporcie datę urodzin) i że dostałem maila, który sam od siebie napisałęm pięciu lat wcześniej. Próbowałem w nim zgadnąć co się u mnie będzie działo jak stuknie mi trzydziestka. I choć ruchy, które wykonywałem wtedy powodują, że właśnie tutaj dotarłem to żadne z moich przewidywań z maila się nie sprawdziły. Ciekawe jak będzie za następne pięć lat.
Dziecko
Największą i najważniejszą rzecz zostawiłem na koniec. Spodziewamy się z Pauliną dziecka! I choć faktyczne oczekiwanie skończy się dopiero w maju przyszłego roku to już po malutku do tego przygotowujemy emocjonalnie i logistycznie. Jedno jest pewne: przyszły rok będzie należał do naszego synka.
Czuję przyjemny wewnętrzny spokój na koniec tego roku. Wiele się wydarzyło, ale czuję, że jestem w dobrym miejscu, a przyszłość wygląda jeszcze ciekawiej niż przez poprzednie lata.
I’m excited.